Fudbalski klub Čukarički, često samo nazivan “Čuka”, jedan je od najstarijih i najprepoznatljivijih fudbalskih klubova u Srbiji, sa sedištem u beogradskom naselju Čukarica. Iako možda nije uvek bio u središtu pažnje kao neki drugi beogradski giganti, Čukarički ima bogatu istoriju koja datira iz ranih dana jugoslovenskog fudbala.
Klub je osnovan 4. decembra 1926. godine. Kao mnogi drugi sportski kolektivi tog vremena, FK Čukarički je nastao iz želje lokalne omladine da ima svoj fudbalski klub. Ono što je posebno zanimljivo jeste da su osnivači kluba bili radnici fabrike cipela, što je klubu dalo poseban radnički šarm i identitet.
U svojim početnim danima, Čukarički je igrao u nižim ligama, ali je postepeno sticao iskustvo i jačao svoje redove. Klub se nije samo fokusirao na sportski aspekt, već je od samog starta imao ulogu društvenog centra za lokalnu zajednicu Čukarice. U to vreme, fudbalski mečevi bili su više od sporta – bili su događaji koji su okupljali zajednicu, mesto gde su se ljudi družili i delili svoje strasti prema igri.
Bez obzira na izazove koje je donosilo to vreme, od ekonomske nestabilnosti do političkih previranja, Čukarički je uspeo da opstane i raste. Tokom 1930-ih, klub je počeo da se penje kroz ligaške sisteme, što je kulminiralo ulaskom u više rangove jugoslovenskog fudbala.
Jedan od ključnih momenata u ranoj istoriji kluba dogodio se 1939. godine kada je Čukarički dobio svoj prvi stalni teren, Stadion na Banovom brdu. Ovo je bila prekretnica koja je klubu omogućila da ima stalno mesto za treninge i domaće utakmice, čime je dodatno učvrstio svoje mesto u srpskom fudbalu.
U godinama koje su usledile, FK Čukarički je nastavio da gradi svoju istoriju i identitet, postajući simbol upornosti, zajedništva i strasti prema fudbalu u srcu Beograda.
Posleratne godine kluba
Nakon Drugog svetskog rata, Jugoslavija je doživela brojne promene na političkoj, ekonomskoj i socijalnoj sceni, a te promene nisu mimoišle ni sportsku zajednicu. Fudbalski klub Čukarički, kao jedan od najprepoznatljivijih beogradskih klubova, takođe je bio deo ovog turbulentnog perioda.
Kraj rata 1945. godine uneo je novu energiju i optimizam u društvo, a fudbal je postao jedan od načina na koji su ljudi tražili utehu i zabavu. Stadion na Banovom brdu brzo se napunio navijačima željnim da vide svoj tim na terenu nakon duge pauze.
Tokom kasnih 1940-ih i ranih 1950-ih, Čukarički je prošao kroz proces reorganizacije. Klub je imao potrebu da se prilagodi novom društveno-političkom okruženju, kao i da redefiniše svoje ciljeve i ambicije u skladu sa novim realnostima. U ovom periodu, mnogi igrači koji su nastupali za Čukarički pre rata vratili su se klubu, dok su neki novi talenti počeli da se pojavljuju.
1950-ih, Čukarički je doživeo niz uspešnih sezona, sa nekoliko plasmana u više lige i isticanjem na domaćoj sceni. Klub je u ovom periodu takođe počeo da ulaže u svoju omladinsku akademiju, prepoznajući važnost razvoja mladih talenata za budućnost.
Ipak, i pored sportskih uspeha, Čukarički se suočavao sa izazovima izvan terena. Ekonomski problemi, politički pritisci i promene u upravljačkoj strukturi kluba doveli su do perioda nestabilnosti. Uprkos tome, Čukarički je uspeo da zadrži svoj identitet i nastavi sa rastom.
Jedna od najznačajnijih prekretnica u posleratnim godinama dogodila se 1960-ih, kada je klub postigao nekoliko važnih pobeda i plasirao se u više lige jugoslovenskog fudbala. Uz uspone i padove, posleratne godine kluba Čukarički ostaju svedočanstvo o njegovoj upornosti, prilagodljivosti i neiscrpnoj strasti prema fudbalu. Uprkos svim izazovima, “Čuka” je nastavila da se bori i da bude izvor ponosa za sve svoje navijače.
Novija istorija kluba i privatizacija
Nakon četiri godine u prvoj ligi, Čukarički je ispao iz lige 2003. godine. Iako su se već sledeće godine vratili kao šampioni Zapadne grupe, već 2005. godine ponovo su ispali. Klub je promenio ime početkom 2000-ih kada se kompanija Stankom iz Srbije postavila kao glavni sponzor i finansijer. Zbog toga je klub neko vreme bio poznat kao Čukarički Stankom. Uz pomoć Stankoma, klub je stabilizovan, unapređena je organizacija, kapacitet stadiona je povećan na 7,000 mesta, a finansijska situacija je takođe bila poboljšana. Godine 2007, Čukarički se vratio u SuperLigu Srbije.
Od avgusta 2007. do decembra 2008. godine, klub je vodio bivši menadžer Bundeslige Dragoslav Stepanović. Nakon sedam uzastopnih poraza i borbe za opstanak, Stepanović je smenjen. Na kraju te sezone, pod vođstvom trenera Dejana Đurđevića, ekipa je zauzela 9. mesto i ostala u ligi.
Sezona 2009-10 završena je sa 13. mestom, gde je Čukarički jedva izbegao ispadanje, tri boda ispred Napretka iz Kruševca. Sreća ih nije pratila u sezoni 2010-11 kada nisu ostvarili nijednu pobedu u trideset odigranih mečeva i sa samo pet bodova završili su na poslednjem mestu, pa su ispali u Prvu ligu Srbije.
U Drugoj ligi, Čukarički nije imao mnogo uspeha. Sa 41 bodom bili su izjednačeni sa Banatom iz Zrenjanina i Radničkim iz Sombora. Zbog međusobnih rezultata, samo je Radnički Sombor ispao u 3. ligu kao 15. na tabeli. Klub se nalazio u veoma teškoj finansijskoj situaciji i bio je na ivici bankrota. Međutim, 2011. godine došlo je do preokreta kada je građevinska i veleprodajna kompanija ADOC, koja posluje u farmaciji, dijagnostici i građevinarstvu, preuzela Čukarički i odmah investirala u njega. Tako je Čukarički postao prvi privatizovani fudbalski klub u Srbiji i jedan od retkih u jugoistočnoj Evropi koji je u privatnom vlasništvu.
Privatizacijom su finansijska i organizaciona situacija kluba značajno poboljšane, ali su ulaganja vršena i u infrastrukturu i igrački kadar. U sezoni 2012-13, klub je završio kao drugoplasirani u drugoj ligi i vratio se u prvu ligu. Naredne 2013-14 sezone, uspon kluba je nastavljen pa je Čukarički osvojio iznenađujuće 5. mesto u ligi.
Stadion na Brdu
Stadion čukaričkog, poznat i kao Stadion na Banovom brdu, smešten je u Beogradu, na Banovom brdu, Srbija. To je domaći teren FK Čukarički, sa kapacitetom od 7.000 sedišta.
Tokom juna 2013. godine započeta je izgradnja nove zapadne tribine, koja je zamenila prethodnu VIP i novinarsku ložu, uz postavljanje reflektora. Radovi na ovoj tribini bili su završeni do kraja avgusta te godine. Prva utakmica u kojoj su korišćeni novi reflektori odigrana je 18. avgusta 2013., kada su se u okviru Superlige Srbije susreli Čukarički i Sloboda Užice, sa rezultatom 1:0 za domaćina.
Najveći uspesi u istoriji kluba
Čukarički nije klub koji se može pohvaliti previše trofejnom istorijom. Ipak, nova istorija, nakon privatizacije, znatno je približila ovaj klub samom vrhu srpskog fudbala i donela jedini trofej u trofejnu salu.
U prvenstvu Čukarički je nekoliko puta završavao na trećem mestu. To je radio u čak pet navrata, 2014/15, 2015/16, 2020/21, 2021/22 i 2022/23 sezone.
Najveći uspeh ovog kluba dogodio se u Kupu Srbije.
U sezoni 2014/15 Čukarički je uspeo da osvoji svoj prvi trofej u istoriji trijumfom u kupu. Preko lučanske Mladosti, OFK Beograda, Vojvodine, Voždovca i Partizana, Čukarički je stigao do trofeja.
U velikom finalu odigranom na stadionu Rajko Mitić, Čukarički je slavio protiv Partizana sa 1:0 golom Slavoljuba Srnića u 38. minutu.
Istorijski put Čukaričkog do prvog trofeja:
- Prva runda – pobeda protiv Mladosti iz Lučana sa 3:2
- Druga runda – pobeda protiv OFK Beograda sa 2:1
- Četvrtfinale – pobeda protiv Vojvodine sa 2:1
- Polufinale – pobeda protiv Voždovca sa 6:1
- Finale – pobeda protiv Partizana sa 1:0
Legende kluba sa najviše utakmica
Tokom istorije Čukarički je imao mnogo igrača koji su ostavili dubok trag, ali rekordi su počeli da se obaraju tek u poslednjih 10 ili 15 godina.
Na listi igrača sa najviše utakmica su fudbaleri koji su nastupali za ovaj klub u poslednjoj deceniji, kada je radnički postavio svoje ime visoko na tabeli srpske lige.
Lista po broju utakmica za klub:
- Marko Docić: 201 utakmica
- Asmir Kajević: 173 utakmice
- Dragoljub Srnić: 169 utakmica
- Igor Matić: 153 utakmice
- Petar Bojić: 149 utakmica
- Miladin Stevanović: 143 utakmice
- Stefan Kovač: 142 utakmice
- Stefan Šapić: 137 utakmica
- Filip Stojković: 119 utakmica
- Nemanja Stevanović: 117 utakmica